Sint Pieters College for Benin

‘Wij’ zijn Simon, Janne, Loes & Hadewych. Drie meisjes, één jongen. Één vijfde, drie zesdes. Enthousiast, geïnteresseerd en geëngageerd. Wij hebben zin in avontuur en actie(s)! Onder de vleugels van mevr. Schalk en mevr. Carlens trekken we er op uit naar Benin! We gaan er de projecten van de stichting ‘Hubi en Vinciane’ bezoeken. De sociale acties op school staan dit jaar immers in het teken van deze stichting. Na onze inleefreis kunnen we op school vertellen wat we er met onze eigen ogen hebben gezien!

Dag 1: dag van vertrek

Dag 1, dag van de waarheid. Het is spannend want stakingen op de luchthaven dreigen onze plannen te dwarsbomen. Gelukkig werkt Brussels Airlines niet met Avia partners en kunnen we zonder enige hinder richting Benin vertrekken.

Na een vlekkeloze vlucht en een aantal rondjes extra boven Abidjan staan we op de tarmac voor het luchthavengebouw van Cotonou. Met loodzware valiezen. Veel drukdoende mannen, veel getelefoneer van hier naar ginder om ons 6 per auto naar het gebouw van Amces te voeren. Uiteindelijk moeten we 1 van de auto’s zelf in gang duwen! Maar hey: ‘on a la force’!

We verwerken onze eerste indrukken op een terrasje voor het gebouw. Tot morgen, dan begint alles!

Dag 2: Pythons en sssslaven

Na een hobbelige rit in onze hippiebus kwamen we aan in Ouidah. Daar traden we direct ‘Le temple des pythons’ binnen waar we uitleg kregen over voodoo-rituelen. Pythons zijn hierbij erg belangrijk. Ze waren dan ook talrijk aanwezig in de tempel. We mochten zelfs allemaal een slang in onze nek leggen.

Na deze eerste spannende ervaring kregen we een rondleiding van een zeer goede gids in Ouidah over de slavenhistorie van Benin. We eindigden bij la Porte de Non Retour, een prachtige poort vlak voor de zee ter nagedachtenis aan de slaven.

Hierna konden we genieten van een heerlijke warme maaltijd in het restaurant van een hotel aan de zee. Daar mochten we ook een plons in het zwembad nemen. Heerlijk verfrissend!

Na laaaang van het zwembad en het strand genoten te hebben, keerden we terug naar Amces, onze verblijfplaats. Dit deden we echter via ‘la route des pêcheurs’. We reden langs het prachtige strand vol vissershutjes. Toen we een groep vissers aan hun netten zagen werken, stopten we de auto en gingen we een babbeltje slaan. Het bleken ontzettend vriendelijke mannen en foto’s maken was geen probleem. Simon leerde zelfs de oudste van het gezelschap hoe hij foto’s moest maken met een camera.

Vlak voor de avond viel waren we terug in Amces. Daar stroopten we direct weer de mouwen op. Al onze inzamelingen moesten netjes gesorteerd worden. Zeepjes, kleren, speelgoed, pralines,…

Een prachtige dag vol prachtige indrukken dus. Nu vroeg ons bed in zodat we klaar zijn om morgen vroeg op de bus te stappen.

Dag 3: de busreis en Parakou

Om 5 uur begon onze dag!

Na het ontbijt, deze keer in het donker, werden we naar de bushalte gebracht. Baobab Express Transport bracht ons van Cotonou naar Parakou, een trip van 9 uur (2 uur langer dan gepland). Onderweg werden nog passagiers opgepikt, stopten we tien minuten aan een marktje en deden we twee keer een ‘pitstop’ om te plassen. De bus werd dan omgeven door staande en gehurkte mensen. Wij hebben wijselijk onze plas opgehouden en niet meer teveel water gedronken.

Eenmaal aangekomen in Parakou begon het plots heftig te regenen. Dat hield ons niet tegen om op de plaatselijke markt stoffen te gaan kopen. We willen namelijk volgend trimester tote bags met leuke lokale prints verkopen. Mensen van hier zullen deze voor ons maken. Zaterdag worden ze geleverd.

In de avond volgden we een gebedsmoment en waren we te gast bij de aartsbisschop. De bisschop van Versailles was er ook. We genoten samen van een heerlijk maal en werden getrakteerd op een glaasje en een stuk taart.

Dag 4: bananen en Boko

Na een stormachtige nacht en een lekker ontbijt in het paleis van het aartsbisdom van Parakou, vertrokken we met ‘taxi brousse’ (allemaal opgepropt in één auto!) richting het ziekenhuis van Boko.

Elke maandag groeten ze er de vlag en zingen ze het volkslied. Nadien kregen we een rondleiding in het ziekenhuis, van het labo tot de pediatrie en de materniteit. Daar wouden alle kersverse mama’s hun baby’tjes op onze foto’s laten vereeuwigen.

We brachten ook een bezoekje aan de jardin van het ziekenhuis, waar ze uitgebreid over hun slakkenprobleem vertelden.

Er werken in het ziekenhuis ook twee Leuvense studenten voor hun stage: Liesbeth en Toon.

Vervolgens vertrokken we, weer met taxi brousse, richting het bureau van de Stichting Hubi & Vinciane. Er werd ons ginds uitgelegd aan welke projecten de stichting allemaal werkt.

Omdat er nog meer mensen meegingen naar onze volgende bestemming en er echt geen plaats meer was in het busje, mochten Simon, Janne en Hadewych achterop de brommers mee naar de boerderij rijden. Meer op z’n Beninees kan niet!

Eenmaal aangekomen op de Ferme de Sokounon, kregen we een heerlijk middagmaal. Liesbeth en Toon kwamen ook mee om te helpen met het volgend project: bananenscheuten stekken.

We probeerden de techniek die we leerden bij Ronnie Swennen, toe te passen. Die scheuten zullen we morgen aan vrouwen van het dorp geven.

Na een vermoeiende maar indrukwekkende dag keerden we naar onze nieuwe verblijfplaats Centre Guy Riobe en aten we nog een hapje.

Het zijn hier vroege ochtenden en late avonden.

Dag 5: En classe!

Triiiiiiing, om 7 uur ging de wekker. Nog wat moe van onze belevenissen van de vorige dag, kropen we toch in vol ornaat in ons busje op weg naar Ferme de Sokounon. Hier was het tijd voor ons tweede project: hygiëne. Voor een klas van 18 vrouwen (en 3 kleine rakkers) gaven we uitleg over hoe we op de juiste manier onze handen moeten wassen en onze tanden moeten poetsen. Niet enkel wij, maar ook de vrouwen waren zeer enthousiast over onze uitleg. We werden zelfs beloond met een liedje!

Aangezien Hubi & Vinciane een groot project rond bananen heeft, gingen we na onze les kijken bij de vrouwen of de groei van de bananenplanten lukte. In het dorpje waar ze wonen werden we zeer hartelijk onthaald en kregen we een rondleiding van de ‘grand chef du village’.

Na opnieuw een heerlijk maal te hebben gegeten bij de broeders van Soukounon, was het tijd voor een dutje! Aangezien het ook vandaag meer dan 30 graden was, konden we dat allemaal wel goed gebruiken! Na onze (welverdiende) pauze vertrokken we naar een schooltje in de buurt. Hier werden we zeer vriendelijk onthaald door de directeur en de honderden leerlingen. Een leerkracht nam ons mee naar haar klasje, waar de kinderen een welkomstliedje voor ons zongen. Hierna was het tijd om bananen in het tuintje van de school te planten. Samen met elk twee leerlingen zetten we de scheuten zorgvuldig in de grond in de hoop dat er snel bananen aan zullen groeien.

Na al dat werken was het dan eindelijk tijd voor… SPELLETJES!!! De Beninese leerlingen leerden ons vele liedjes en spelletjes, waarmee we ons zeer goed vermaakten!

Het was dus zeker weer een boeiende en vermoeiende dag!

Dag 6: Prinsen en prinsessen

Weer vroeg uit bed om een drukke dag tegemoet te gaan.

Vandaag is het een belangrijke dag voor de Stichting. Tijdens een ceremonie worden leerboeken aan verschillende scholen in Parakou overgedragen. Voor de ceremonie kregen we nog even de kans om met enkele van de slimste meisjes van de school van Boko samen te zitten. We probeerden om samen een oplossing te zoeken voor het malnutritieprobleem in Benin. Dit deden we a.d.h.v. een stellingenspel dat de vorm had van een banaan.

Wij dachten dat dit een kleine ceremonie ging zijn, maar wat bleek: zelfs de nationale TV was aanwezig! De burgemeester van Boko, de directeur van de school en de prefect van het departement Borgou (waarvan Parakou de hoofdstad is) kregen samen met Pascale de kans om te speechen en zo hun dankbaarheid te uiten.

Toen de medewerkers van de Stichting aankwamen, zagen we dat Sidi en Moussa speciale traditionele kleren aanhadden. Zonder dat we het wisten waren we blijkbaar al een hele week met 2 prinsen aan het rondreizen!

Tijdens de ceremonie werd een traditionele dans, de Têké, begeleid door een tomtom, een Beninese trommel.

Na deze belevenis namen we even een lunchpauze en kregen we Beninees eten. Wat bleek: er zaten jalepenjo’s in. Onze monden stonden in brand!

Daarna trokken we naar Kassouala aan de grens met Nigeria. Onderweg beluisterden we op de radio een verslag van de ceremonie.

We stonden aan de oever van de rivier Okpara, die een deel van de grens met Nigeria vormt.

In het nabijgelegen schooltje van Kassouala hebben we allerlei activiteiten gedaan (verven, springtouwen, Belgische spelletjes). Deze activiteiten krijgen de Beninese kinderen nooit voorgeschoteld, pret verzekerd!

We stopten voor een bezoek aan een medische post. We zagen er kinderen van het schooltje passeren met een stukje papier vol tekeningen.

Na deze drukke dag vertrokken we naar onze eindbestemming het ziekenhuis van Papané, waar we de komende 2 nachten zullen doorbrengen.

Slaapwel!

Dag 7: over le roi, la peinture en les galettes

Vandaag opgestaan om naar de koning te gaan. De koning, ’t is te zeggen, het lokale opperhoofd hier in Papané. Veel macht heeft hij niet meer maar hij blijft een belangrijk persoon. Voor een koning zat hij er relaxed bij tijdens ons bezoek (voeten op de tafel) maar de ontvangst was verder heel hartelijk. Op een minder formeel moment vertelde hij over zijn 4 vrouwen en 11 kinderen! ?

Eens terug op het terrein van het ziekenhuis mochten we ziekenhuistafeltjes pimpen: afschuren met schuurpapier en daarna wit spuiten met een verfpistool. Het nieuwtje dat wij dat gingen doen verspreidde zich snel over het ziekenhuisterrein want van alle kanten kwam men plots met nog tafeltjes aandragen.

Na een half uurtje spuiten was de verfmachine stuk. Zo waren we een hele tijd technisch werkloos, totdat de wisselstukken gehaald waren.

In de namiddag kregen we in een dorp in de buurt een bakles. We kregen van een dorpsvrouw het geheime recept om pindakoekjes (galettes) te maken. We mochten ze zelfs even helpen rollen! Lekker, maar vooral steenhard!

We kregen op het ziekenhuisterrein van Papané een rondleiding. De ‘gardes malades’ koken er voor een ziek familielid.

De avond eindigde met een Afrikaans kapsel voor Janne en Hadewych.

Dag 8

Vandaag was het uitslaapdag! We werden pas om 8u aan het ontbijt verwacht. Dit keer kregen we in de kantine van het hospitaal van Papané brood met een gekookte groentemengeling.

Het eerste schooltje waar we op bezoek gingen werd eerder dit jaar ook bezocht door Kobe Ilsen. We toonden de leerlingen, in kleine groepjes, een verkorte versie van het programma dat hij daarover had gemaakt. De kinderen waren blij om zichzelf in beeld te zien.

Vanuit België hadden we drie bananenpakken mee. Die trokken we aan bij het zingen van ons bananenlied. Dat was wel even zweten maar de kinderen konden het wel waarderen!

Op het einde van ons bezoek kregen we van de ouderraad een zak yam (wortelknol) en een levende haan cadeau. Dat beestje heeft een halve dag in ons busje meegereisd om te eindigen in het tuintje van Antoinette, de vrouw die ons steeds vergezelde.

Verder van de hoofdweg vandaan bezochten we een heel klein schooltje. Ook hier ondersteunt SHV de plaatselijke bevolking bij de verdere ontwikkeling van de school.
Het volkslied stond op het bord.

Na het middagmaal in de kantine en een bezoek aan de kinezaal van het hospitaal, vertrokken we terug naar Parakou, naar het Centre Pastorale Guy Riobe, onze verblijfplaats.
We trokken diep de brousse in voor een warm onthaal van een grote delegatie ouders, afgevaardigden van het dorp en de leerkrachten en leerlingen van een school. We kregen er mooie dansvoorstellingen.

Net voor het donker werd waren we terug. We hebben de avond afgesloten met een etentje in een typisch restaurantje.