entry.php

Ian Thomas onder de indruk van onze projecten

Op vraag van de Stichting bezocht de Vlaamse zanger Ian Thomas onze verschillende projecten in Benin, met in zijn kielzog Andreas Janssen van 28VISUALS die er een boeiende documentaire over maakte.

Het lokale team was oprecht trots om hem te begeleiden, zijn enthousiasme was aanstekelijk. Het startpunt van zijn bezoek viel samen met de plaats waar ook het verhaal van de Stichting startte. Het was immers in het hospitaal Saint Martin in Papané dat Hubert Adriaens (Hubi), in 1977 aan de slag ging.

Onder begeleiding van Directeur Dr Kouthon bezocht hij de diensten pediatrie en materniteit, en ze stopten ook bij de gedenksteen ter ere van Hubi en Vinciane. Hij was tegelijk verwonderd over de degelijkheid van de zorgen en vol bewondering voor de inzet van het personeel en voor het engagement van de Stichting om de kwaliteit van het ziekenhuis te blijven verbeteren.

De volgende stop was de gemeenschapstuin van Koro, beheerd door een coöperatieve van een vijftiental vrouwen. Zoals gewoonlijk ging dit ‘buitenlands” bezoek gepaard met zang en dans – waar Ian met plezier bij aansloot. Hij nam ook deel aan de samenkomst van een AVEC-groep (Associations Villageoises d’Epagne et de Crédit) in Gnuinirou; via deze groep kunnen dorpelingen samen sparen en lenen voor de opstart van kleine ondernemingen.

In Parakou nam hij deel aan een door ons georganiseerde gratis screening voor diabetes en hypertensie, een nieuwe activiteit die kadert in het project detectie en behandeling van niet-overdraagbare ziekten bij volwassenen.

Een bezoek aan het nieuwe incubatiecentrum stond uiteraard ook op het programma. Hij kreeg toelichting over het onderzoek rond aquaponie en bodemanalyse, en mocht mee de kleine melkgeitjes voederen, een opdracht die hij met veel enthousiasme ter harte nam.

In Hôpital Saint-Jean-de-Dieu was Ian onder meer getuige van de resultaten van de orthopedische missie van de dokters Mulier, Van Poppel, Esteves en Vanderdonckt van het Heilig Hart hospitaal in Leuven.

In de basisschool van Bonsi werd Ian ontvangen door zo’n 300 leerlingen, waar plots één van zijn populaire liedjes door de luidsprekers schalde – spontaan begon hij mee te zingen en tientallen kinderen toonden al even enthousiast hun danspasjes.

Vervolgens ging reis verder.

Na een rit van 2 uur stapvoets rijden door de brousse kwam hij aan in het dorpje Gbéquina. Daar nam hij deel aan een kookdemonstratie en informatiesessie over gezonde voeding van onze voedingsdeskundige Eric Dossou-Gbete en één van zijn animatoren. Hij kreeg ook een bordje van de proteïnerijke maaltijd met veel groenten en kruiden, en het smaakte!.

Ian vond het een prachtige ervaring: “Het is geweldig om hier zijn. De mensen zijn zo gastvrij en enthousiast. En de blijdschap van de kinderen! Wat de Stichting hier doet, is echt fantastisch.”

Bekijk hier al een preview van de video die Andreas Janssen van 28VISUALS maakte over het bezoek van Ian Thomas aan Benin.

entry.php

23 studenten van de Odisee Hogeschool op inleefeis naar Benin!

Odisee heeft al verschillende jaren een samenwerking met de universiteit van Dassa voor laboratoriumtechnologie en met de universiteit van Parakou voor verpleegkunde.

Gedurende twee weken wisselen de studenten en de begeleidende docenten van Odisee en de twee universiteiten technieken en ervaringen uit. Zowel studenten verpleegkunde van de campussen in Aalst, Sint-Niklaas en Brussel als studenten biomedische laboratoriumtechnologie van de campus in Gent namen deel.

Samen met enkele medewerkers van de Stichting organiseerden ze op 8 februari een aantal workshops in twee basisscholen. Onder meer de thema’s hygiëne en gezonde voeding kwamen aan bod. Daarnaast namen ze ook de tijd om met de kinderen te spelen en te kleuren. En ze kwamen niet met lege handen! De kinderen waren maar wat blij met de geschenken die ze voor hen bij hadden.

Op 10 februari 2023 gingen ze samen met Eric Dossou Gbété, de voedingsdeskundige van de Stichting, naar het dorp Kassouala dichtbij de Nigeriaanse grens. Samen met drie Beninse verpleegkundigen testten ze 150 jonge kinderen op ondervoeding en malaria. Kinderen met malaria kregen ter plaatse een behandeling. Kinderen met ernstige acute ondervoeding werden doorverwezen naar één van de partnerziekenhuizen voor verdere behandeling. Ook verzorgden ze een vijftigtal kinderen én volwassenen met geïnfecteerde wonden.

Op 15 februari waren ze te gast op de hoofdzetel van de Stichting in Parakaou waar ze een informatiesessie rond natuurlijke geboorteplanning volgden. Nadien overhandigden ze maar liefst drie cheques aan Marcienne Houenou, de directrice van de Stichting in Benin. Twee sympathisanten, Florence en Léon, hadden ter gelegenheid van hun huwelijk een substantieel bedrag ingezameld en twee andere sympathisanten, Nancy en Helena, hadden in hun dorp een hele mooie som opgehaald. Alle studenten samen tot slot hadden verschillende activiteiten en inzamelingen georganiseerd wat nog eens een indrukwekkend bedrag opleverde. Bovendien hadden ze ook heel wat informatica- en medisch materiaal meegebracht waaronder computers, een videoprojector, weegschalen, maskers, bloeddrukmeters et.

Marcienne Houenou was dan ook heel blij met de schenking. Het geld zal integraal besteed worden aan de uitrusting van de hospitalen en medische centra waar de Stichting mee samenwerkt.

Een welgemeende dankjewel aan de docenten en studenten van Odisee Hogeschool!

entry.php

Pascale Van Assche en haar gezin op bezoek in Benin

Pascale Van Assche, uitvoerend directeur van de Stichting, en haar familie waren op bezoek in Benin. Ze koos Benin om haar vakantie door te brengen met haar man Patrick en hun twee dochters, vergezeld van hun echtgenoten en twee kleinzonen.

De familie bezocht het Papané-ziekenhuis, CIAP, de Bonsi-school en zijn nieuwe tuin, het ziekenhuis en de Boko-gemeenschapstuin. Ze woonden een kookdemonstratie bij in het dorp Alafiarou, bezochten het laboratorium van professor Toko en het Sokounon Farm Training Center.

De ontmoeting met de partners en de dorpsbewoners was erg gezellig, ook voor de kleintjes die veel bekijks hadden. Allen waren onder de indruk van de vele verwezenlijkingen en de effectieve aanpak van de lokale medewerkers van de Stichting. Het verblijf was zeer aangenaam, vertelden ze ons, en ze hopen op een dag terug te kunnen komen.

entry.php

Op inleefreis met de Stichting Hubi & Vinciane

an 28 november tot 6 december reisden we met een 20-tal enthousiastelingen naar Benin. We bezochten er de prachtige projecten van de Stichting. We ontmoetten er ook de lokale medewerkers en vierden ter plaatse feest, omdat de Stichting precies 40 jaar bestaat.

Ik, Machteld Libert, reisde ook mee. Hierbij mijn fotoreportage.

Of ik kort drie ervaringen kan schrijven die mij het meest bijgebleven zijn van de inleefreis met Hubi & Vinciane in Benin? Dat is de vraag van de redactie van deze nieuwsbrief. 
Graag, natuurlijk.  

Begin ik dan met mijn eerste confrontatie met Zwart-Afrika? Benin met z’n rode zandwegen met massaal veel brommertjes erop. Permanent claxonnerend. Mannen, vrouwen, soms met z’n drieën op één brommer én nog een halve huisraad er bovenop. En dan ook nog een volgestapelde fruitkorf op het hoofd van een passagier, die, oh ja ook nog een kind op de rug draagt. 

Of die eerste nacht zonder elektriciteit en water? Neen, dat is een bijzaak. 
Als ik dan echt moet kiezen, dan denk ik aan het ziekenhuis in Papané, daar waar alles begon, 40 jaar geleden. Waar Hubi (Hubert) geneesheer-directeur was van het ziekenhuis. Het treft wel, de gedenksteen met de foto’s van Hubi en Vinciane bij de ingang van het ziekenhuis. Maar al gauw wordt een paar meter verder een pasgeboren baby geschrobd en glad gepoetst.  

Aansluitend naar de school in Tchaourou, waar Vinciane 40 jaar geleden wetenschappen en wiskunde doceerde. Ik mag hopen dat de kinderen van toen even blij waren met haar aanwezigheid als met onze passage. In hun beige uniformpjes en de blauwe versleten Unicef rugzakjes op de rug worden we meer dan welkom geheten. Ze voelen, tasten, pakken handen, dansen, lachen,… Maar ze leren ook. Vandaag wordt de zin ‘Je ne peux pas courir après une moto’ erin gedramd. ‘t Zal wel, met al die brommers hier, kriskras door mekaar. 

Of moet ik het toch over de volgende dag hebben, samen met Moussa, de Beninse landbouwdeskundige van de Stichting. Die langs de dorpen gaat, de bewoners nieuwe gewassen leert kennen die ze gezamenlijk in een ‘jardin communautaire’ zaaien, onderhouden, oogsten incl. de juiste ecologische bemesting en irrigatie. Daardoor gezonder leren eten, naast de gangbare pates (pap) die vult, maar niet echt voedt. En dan de bananenteelt, hoe eenvoudig kan het zijn, naast de douches en de toiletten bananenbomen planten, daar waar het vochtig is. 

Maar er is natuurlijk ook het dorp ver weg in de brousse op een nauwelijks te berijden zandweg. Waar de 3-jarige Zouerath dankzij de opvang in het ziekenhuis van H&V gered is van de ondervoeding. Het meisje in een prachtig feestelijke roze jurk weet niet wat haar overkomt, al die aandacht, dat geknuffel. Het is dankzij het werk van Constant, de maatschappelijk werker van H&V die regelmatig langsgaat in al die dorpen, waar hij info krijgt van een paar vrouwen over waar het misgaat. Soms kan hij ter plaatse bijsturen, soms moet een kind opgenomen worden. 

In Boko, nog een ziekenhuis van Hubi & Vinciane, waar de ondervoede kinderen gedurende 4 weken aangesterkt worden, waar de moeders info krijgen over gezonde voeding. Al zien we daar een moeder van een 3 maand oude baby die na anderhalve week het ziekenhuis wil verlaten. De bloedwaarden van de baby zijn nog lang niet in orde, maar de moeder wil naar huis met haar baby. Want thuis wachten nog zes andere kinderen op haar. 

Geboortebeperking, dat moet hier toch dringend een thema worden, maar hoe kan je dat hier bijbrengen in een land waar het geloof nog zo bepalend is. 

We bezoeken ook een ruwbouw van wat begin volgend jaar het incubatiecentrum moet worden. Daar waar jonge Beniners ondersteuning zullen krijgen om een eigen zaak uit te bouwen.  

Het waren meer dan drie impressies. Sorry, daarvoor. En dan heb ik het nog niet gehad over de karavaan die door Parakou gaat, n.a.v. 40 jaar Stichting, het feest op vrijdagavond waar ook kinderen uit de buurt kwamen meedansen, de plotse regenval waardoor een deel van de marktjes langs de kant van de weg worden weggespoeld, de grote kloof tussen arm en rijk in Cotonou, waar je 200 meter van een beter restaurant mensen op vuilnisbelten ziet overleven. 

Slotsom. 

Wat een prachtig werk wordt hier verricht door Stichting Hubi & Vinciane. Maar hoeveel werk is hier nog te doen?  

Niet de old school ontwikkelingshulp van weleer, wel ontwikkelingssamenwerking: kennis doorgeven aan de Beniners die het hopelijk over x jaar zelf kunnen. Ik geloof erin. Maar voor het zover is, zal er nog veel input en zorg nodig zijn. 

Ga zeker ook naar de impressies van Marie-Thérèse, Magdaleen, Sam, Rik, Stijn, Kathleen en Yves!

entry.php

Dagboek van een inleefreiziger

Vrijdag 28 oktober

Het is zover. Vandaag vertrekken we op inleefreis naar Benin met Stichting Hubi & Vinciane. Pat, onze GO (Gentil Organisateur) voor deze reis staat ons in Zaventem op te wachten. Een aantal medereizigers zien we voor het eerst, anderen kennen we al van het voorbereidende infomoment.

• Reispas: Check!
• Visum: Check!
• Vaccinaties: Check !
• Malariamedicatie: Check !
• Stress: Check !!!
• Goesting: Check !!!!!!!!!!!

Na een vlucht van een zevental uur landen we in Cotonou in Benin. De vochtige warmte overvalt je zodra de deur van het vliegtuig open gaat. We zitten dan ook vlakbij) de evenaar (700 km). Twee minibusjes en een pick-up brengen het ganse gezelschap naar onze eerste verblijfplaats AMCES, het congrescentrum van de koepelorganisatie van privé-hospitalen in Benin. Daar wacht ons onze eerste Beninse maaltijd met konijn, vis, gebakken banaan, sla, rijst en een lekkere groentesaus die we – wat we toen nog niet wisten – bijna dagelijks voorgeschoteld zullen krijgen.

Zaterdag 29 oktober

Na een warme en klamme nacht – wél een ventilator, maar geen elektriciteit – beginnen we aan het ‘cultureel-historische’ gedeelte van de inleefreis. Iedereen kleeft met zijn neus tegen het raam: zoveel indrukken, zoveel kleuren, zoveel stof, zoveel drukte …

Onze eerste uitstap brengt ons naar Ouidah, de spirituele hoofdstad van de voodoo, waar we een bezoek brengen aan de voodoo python tempel. De python slang wordt er vereerd als een goedaardige kracht (en bestrijder van ongedierte op de velden, wat ook meegenomen is). We maken in een tempeltje kennis met enkele prachtige exemplaren en poseren om beurt met een slang om de hals wat leuke foto’s oplevert voor het thuisfront.

Ouidah speelde ook een belangrijke rol in de slavenhandel. Heel wat monumenten en plaatsen herinneren aan de gruwel die miljoenen mensen daar hebben meegemaakt: de markt waar de slaven verkocht werden, de ‘cases Zomaï’ – een hermetisch gesloten aardedonker bouwsel waar de slaven opgesloten werden om om te wennen aan de omstandigheden in de slavenschepen -, de put waar de overleden, zieke en zwakke slaven werden ingegooid, de boom van de vergetelheid en – last but not least – ‘la porte de Non Retour’. Niemand blijf onbewogen bij dat bezoek. Wat kunnen mensen mekaar aandoen? Pure horror die enkele eeuwen heeft geduurd.

Na de middag bezoeken we het kleine, maar mooie museum van de Stichting Zinsou dat enkele pareltjes van eigentijdse Beninse kunst herbergt.

’s Avonds eten we in het ViaVia Reiscafé in Grand Popo aan de kust, waar jongeren uit de regio opgeleid worden voor een job in de horeca. Ze werken er mee in de keuken, in het restaurant, aan het onthaal en de kamerservice, en leren zo de kneepjes van het vak. Na een jaar en enkele geslaagde tests krijgen ze een diploma. Stichting Hubi&Vinciane investeerde er onder meer in de verblijfs- en vergaderinfrastructuur. Absoluut een mooi verblijf en vooral ook boeiend de studenten aan het werk te zien.

Zondag 30 oktober

Vandaag staat een bezoek aan “La Bouche du Roy” op het programma. We doen een boottocht naar de monding van de rivier Mono in de Atlantische oceaan waar prachtige mangrove bossen passeren en eilandjes verkennen waar duizenden vogels komen broeden. Als kers op de taart gaan we naar het “zouteiland’ waar de bewoners aan traditionele zoutwinning doen. Nadat we enkele kilo’s zout hebben gekocht, worden we getrakteerd op verse kokosnoot.. Ongelofelijk hoe (hele kleine) jongens en meisjes met (hele grote) machetes in één handige zwier de kokosnoten ‘onthoofden’. Onderweg zien we vissers aan het werk: het hele dorp wordt opgetrommeld om de reuzegrote netten binnen te halen.

En dan gaat het richting binnenland: naar Possotomé aan het meer van Ahémé, het het ‘Chaudfontaine’ van Benin. Wij gaan er niet naartoe voor het water – wat trouwens wel heel erg lekker is – maar voor een wandeling door het Forêt Sacrée. Via een kleine omweg neemt onze gids ons mee naar de marché du troc waar we op een lokale zoetigheid getrakteerd worden. Vijf pientere tienjarige jongetjes lopen de hele weg met ons mee en vertellen honderduit over hun dorp, de school, thuis…. Voor de meesten onder ons een serieuze ‘eyeopener’….

’s Avonds logeren we bij ‘Chez Theo’, een uniek hotel dat als een geheel van paalwoningen op het water is gebouwd.

Maandag 31 oktober

Voor onze laatste “culturele” dag staat een bezoek aan de koninklijke paleizen van Abomey gepland, een indrukwekkende reeks van paleizen die doorheen de eeuwen gebouwd werden door de opeenvolgende koningshuizen. Een must see voor elke bezoeker aan Benin. Op onze blote voeten –er werd ons gevraagd onze schoenen uit te doen uit eerbied voor de koning die in de buurt zou zijn, – verkenden we de paleizen van Guézo en Glélé, zagen we oude tronen en wapens en leerden we over de vaak uitgevoerde ‘déchargements’, synoniem voor onthoofding. Mét schoenen én onze hoofden zetten we onze reis verder landinwaarts tot in Dassa voor een laatste tussenstop vòòr het vertrek naar Parakou waar de Stichting haar hoofdzetel heeft.

Dinsdag 1 november

Waar de grote invalswegen in vrij goede staat waren – de laatste jaren werd er heel wat geïnvesteerd in de infrastructuur – blijkt dat niet meer het geval eens je een zijweg inslaat. Stoffige wegen, met heel veel gaten en oneffenheden… Daar tussendoor stappen tientallen mensen met loodzware grote bassins met water op het hoofd of stapels takken op de rug. Ergens onderweg stoppen we aan een dorp waar Eric, de voedingsdeskundige van de Stichting, een vorming over het belang van borstvoeding aan de dames van het dorp geeft. De ontvangst is warm en overweldigend, met uiteraard de nodige dans en zang.. Onze eerste kennismaken met Afrikaanse gastvrijheid, enthousiasme, ritme en ‘joie de vivre’..

En relativeren leer je hier ook. Dorpen zonder elektriciteit en stromend water zijn hier schering en inslag. Voor water moeten de mensen kilometers stappen, koken doe je op een open vuurtje in één grote pot, ’s avonds is het aardedonker … Weinig westerlingen zouden dit leven aankunnen.

We zetten onze rit verder naar het Centre de Santé van Kassouala, een dorp vlak bij de Nigeriaanse grens. Dat centrum dat geassocieerd is met het hospitaal van Papané, werd door de Stichting volledig gerenoveerd met subsidies van de provincie West-Vlaanderen. Een verpleger en een assistent-verzorgende zullen er de eerste zorgen toedienen aan de vele dorpelingen. Pascal Van Assche, zus van Vinciane en gedelegeerd bestuurster van de Stichting, knipt samen met Emile Kouthon, directeur-arts van het hospitaal in Papané, plechtig het inhuldigingslintje door.

In de late namiddag bezoeken we het CIAP, het Centre d’Innovaction de Parakou, de hoofdzetel van de Stichting in Benin, waar we kennis maken met het lokale team én met hun dromen.

Woensdag 2 november

Vandaag zetten we koers richting Papané. Onderweg houden we halt in Tchaorou voor een audiëntie bij de burgemeester, en bij de (regionale) koning. Vervolgens rijden we verder naar Saint-Martin, het hospitaal waar alles begon. Hubi werkte er als arts-directeur toen hij in 1982 samen met Vinciane, zijn verloofde, verongelukte. In een monument dat het hospitaal oprichtte ter nagedachtenis van Hubi & Vinciane zitten alle brieven die ze mekaar schreven. Echt pakkend. Binnen hangt ook een foto van pepe Piet, de papa van Vinciane en Pascale die aan de oorsprong staat van de Stichting.

In het hospitaal bezoeken we verschillende afdelingen, maken we kennis met verpleegkundigen en dokters en hebben we ook voorzichtig en discreet contact met enkele patiënten. Hoe anders is alles daar. Patiënten krijgen alleen medische verzorging. Voor voeding, hygiëne, wassen van kleding en lakens … zijn ze afhankelijk van familieleden. Rond en tussen de gebouwen is het dan ook een drukte van jewelste. Het materiaal in het hospitaal ziet er netjes, maar verroest uit. Dat zou te wijten zijn aan het eau de javel dat ze met liters gebruiken om alles te kuisen. Voor andere producten die het metaal niet beschadigen, ontbreken de middelen.

Donderdag 3 november

Ter gelegenheid van het veertigjarige bestaan van de Stichting is er een ‘caravane’, een optocht door de straten van Papané georganiseerd. Samen met lokale hoogwaardigheidsbekleders en sympathisanten en begeleid door een Brass Band en enkele “chevaux dansants” – prachtig geklede ruiters met dansende paarden – stappen we richting het stadhuis van Parakou. Onderweg hebben we veel bekijks. En stappen en dansen mensen spontaan mee met de caravane. Ook de pers is talrijk aanwezig. Aan het stadhuis houden zowel de afgevaardigde van de burgemeester als de voorzitter van de Stichting, Gilles de Kerchove, en Pascale Van Assche, een korte toespraak. De reportage die op de Beninse televisie werd uitgezonden, staat ondertussen op de website en de Facebook account van de Stichting.

’s Middags zijn we uitgenodigd in het CIAP waar Eric, onze voedingsdeskundige, samen met enkele mama’s een evenwichtige en gezonde (en vooral hele lekkere) maaltijd voor ons bereid heeft.

Na een korte break brengen we een bezoek aan de universiteit van Parakou waar de professoren Rodrigue DJOGO en Ibrahim TOKO ons een rondleiding geven door de landbouwfaculteit. De Stichting heeft namelijk belangrijke investeringen gedaan in testmateriaal voor bodem- en wateronderzoek en in het onderzoek naar aquaponie (combinatie van vis- en groententeelt).

‘s Avonds oefenen we onze dansjes in. Op vrijdag bezoeken we immers de scholen en we willen daar geen modderfiguur slaan. Onder deskundige begeleiding van Thomas en Ella leert de hele groep de square dance ‘In Zaire’ van Johnny Wakelin en ‘Het Smidje’ van Laïs aan.

Vrijdag 4 november

Vandaag is er eerst een bezoek aan een school. Jammer genoeg zijn er geen leerlingen omdat het pedagogische studiedag is. De directeurs zijn in ieder geval blij met het educatief materiaal dat we bij hebben. Daarna bezoeken we het nabijgelegen dorpje met de rijstpelmachine en de opslagplaats geschonken door de Stichting, enkele kleinere moestuinen en een grote gemeenschappelijke moestuin waar de coöperatieve van 15 vrouwen schitterend werk levert.

Vervolgens trekken we richting hospitaal Saint-Jean-de-Dieu in Boko. De Stichting heeft daar recent geïnvesteerd in de recovery room. Het gebouw wordt plechtig ingehuldigd door de directie en door Pascale Van Assche. De rondleiding geeft een goed beeld van de verschillende diensten van het hospitaal. Ook hier kamperen de familieleden in de omgeving van het hospitaal om ‘hun’ patiënten te verzorgen.

In de tweede school zijn de leerlingen gelukkig wel aanwezig. Het warmste welkom ooit. Enthousiaste kinderen die na enig aarzelen toch meedoen met het dansje op de tonen van ‘Het Smidje’ van Laïs. Waarschijnlijk verkneukelen zij zich in onze danspasjes die ongetwijfeld stroef lijken in vergelijking met de hunne.

’s Middags houden we halt in de opleidingsboerderij van Sokounon waar de Stichting verschillende belangrijke investeringen heeft gedaan zoals de bouw van een watertoren, logies voor stagiaires, een magazijn en winkel, een kweekprogramma voor geitjes …

’s Avonds is er ‘het feest’ rond het 40 jarige jubileum van de Stichting. Heel wat hoogwaardigheidsbekleders, partners en sympathisanten zijn speciaal naar de feestzaal afgezakt om samen met ons te vieren. En niemand minder dan onze kersverse ambassadeur, drummer Angelo Moustapha, trakteert ons op een privé-optreden. Het eten is heerlijk, de muziek is geweldig en de sfeer is zalig.

Zaterdag 5 november

Een heeele lange busrit voor de boeg: van Parakou naar Cotonou … Onze chauffeur, het moet gezegd, rijdt heel voorzichtig. Hij heeft dat de hele week op een ongelofelijk plichtsbewuste manier gedaan. En onze GO heeft dat ook schitterend gedaan. Het was niet altijd evident om alle schapen bij elkaar te krijgen en te houden, maar desondanks zijn we nergens (serieus) in de problemen geraakt.

’s Namiddags houden we nog even halt aan de Marché Artisanal waar we mooie souvenirs inslaan voor verkoop op de kerstmarkt in België, tijdens de Corrida, of gewoon voor thuis, voor familie, vrienden …

’s Avonds nog een gezellig etentje met de hele groep. Het afscheid nadert….

Zondag 6 november

Een laatste uitstap naar Ganvié, een dorp volledig gebouwd in het water op palen, met maar liefst 20 000 inwoners. Indrukwekkend, onwaarschijnlijk….

Na een allerlaatste middagmaal samen vertrekken we richting luchthaven. We zijn nog niet weg en we missen Benin en mekaar nu al.

Eén laatste boodschap van alle inleefreizigers van november 2022: Benin, we’ll be back!

entry.php

Impressies bij de inleefreis

Van vrijdag 28 oktober tot en met zondag 6 november vond de inleefreis naar Benin van onze Stichting plaats. Het reisverslag van één van de inleefreizigers vind je in onze nieuwsbrief en op onze website.

De reis liet een enorme indruk na op iedereen. Je wordt dan ook ondergedompeld in een totaal andere cultuur en leefwereld. Je doorkruist het land van aan de kust tot diep in het binnenland. Je maakt kennis met het land en zijn cultuur-historische sites, maar je krijgt vooral de kans omde verschillende projecten van de Stichting in de praktijk en ter plekke te leren kennen. Je ontmoet het Beninse team van de Stichting en je legt ook contacten met de lokale bevolking. Je stelt vast hoe hard er gewerkt wordt, maar ook hoeveel werk er nog is. Zowel fysiek als emotioneel was het toch vrij zwaar. Gelukkig zat de groepssfeer erg goed. Het was een bont gezelschap, met mensen van alle leeftijden en van alle uithoeken van Vlaanderen (en Spanje), maar toch klikte het wonderwel. Iemand zei dat we ‘Memories for life’ hadden gemaakt en dat is inderdaad zo. Geen van de deelnemers zal die unieke reis ooit vergeten.

Enkele inleefreizigers geven je graag mee wat hen het meest is bijgebleven:

Marie-Thérèse – de senior van het gezelschap – mag als eerste de spits afbijten

Vele beelden zijn op mijn netvlies gegrift. Ik zag al een stukje van de wereld en daardoor ook al veel armoede, maar wat ik hier zag, was een ongelooflijke prestatie van een onvermoeibare ploeg. Een hele dikke proficiat daarvoor.

Wat mij in het bijzonder bijblijft van de Beniners, is hun enorme enthousiasme, hun blijheid ondanks de armoede, de zeer sterke vrouwen die voor het huishouden, de kinderen, het werk op het land zorgen én de winkeltjes draaiend houden en zoveel meer….

Wat mij ook bijblijft en waar zeker nog werk van gemaakt moet worden, is de vervuiling. Afval wordt zomaar verbrand op de universitaire campus. Ook de verkeersveiligheid is een issue: kleine kindjes die zomaar langs een drukke weg staan of stappen waar zware vrachtwagens voorbij razen. Hallucinant.. En tot slot de vele, vele kinderen… Wordt er niet aan geboortebeperking gedaan?

Yves

Moeilijk om zomaar enkele impressies naar voor te schuiven, want er waren zo ontelbaar vele puzzelstukjes die elk op hun beurt – de één al wat meer confronterend dan de ander – ‘een’ verhaal deden binnenkomen.

Hoopgevend was de openheid en vrolijkheid waarmee de bevolking door het leven lijkt te gaan. Niettegenstaande de armoedige en zeer delicate omstandigheden, werden we keer-op-keer zeer hartelijk en uitbundig ontvangen, zowel door oud als jong. Zang, dans en contact op een zeer warme en verwelkomende wijze…. Heerlijk!!

Jammer waren de massa’s afval langs de wegen en in de dorpen ?. Zeker op te nemen en op te lossen door de lokale overheid!

Rik – de junior van het gezelschap

Ergens onderweg duikt daar plots een groot zwembad met springtoren op! Wat een feest!

Sam – de op één na junior van het gezelschap

Het bezoek aan het zoutdorp in Grand Popo waar een toch wel heftige discussie ontstond tussen de mannen en de vrouwen over een zak met kleding. Ook hoe een klein meisje van 6 of 7 jaar met een machete een kokosnoot opende. En hoe de kinderen én de geiten samen de kokosnoten met smaak verorberden…

Magdaleen – de mama van junior en op één na junior

Mij zijn heel verschillende zaken bijgebleven:

• La Porte du Non-Retour: weerzinwekkend wat mensen elkaar aandeden. Heel waardevol dat we uitgebreid stil stonden bij de slavernij. Hopelijk kan het museum afgewerkt worden. Het UNESCO bord is waardevol en wordt nu gelukkig hersteld want ziet er wel verwaarloosd uit.
• Het moment waarop de lokale medewerkers hun persoonlijke dromen vertelden. Zo kwetsbaar en zo sterk tegelijkertijd. Heel ontroerend.
• De wandeling in Possotomé met de voodoo-heiligdommen, de lokale beignets en kokospannekoekjes. Het jongetje dat met ons meewandelde en alleen met zijn broer bleek te leven. Dat bleef toch heel lang nazinderen.
• De gedenksteen voor Hubi & Vinciane. Heel pakkend. Hun dood was verschrikkelijk, maar heeft zoveel goeds teweeggebracht dankzij de kracht van de familie. Volgens mijn papa, studiegenoot van Hubert, verdient Hubi de nobelprijs voor geneeskunde. Ze hebben voor zovele mensen een groot verschil gemaakt.
• Het kleine jongetje dat met die zware jerrycan aan het rondslepen was – Sam ging hem nog helpen.

Stijn – de papa van junior en op één na junior

Jammer genoeg heb ik ervaren dat je heel snel acuut ziek kan worden. Maar… dankzij de medicijnvoorraad van de medereizigers was ik er vrij snel weer bovenop. Een goede les voor iedere Benin-reiziger: neem alle medicatie in Instant formaat mee want soms zegt je lichaam NEE tegen alle substanties…

Kathleen – ambassadrice van onze Stichting

Mijn eerste kennismaking met Benin heeft een grote indruk op mij gemaakt, maar deze drie momenten staan in mijn geheugen gegrift…

• De ontmoeting met het kleine meisje Zouerath, in een dorpje in de brousse op drie uur rijden van Papané. Haar familie en de dorpsoudsten getuigden over hoe ze behandeld werd voor malnutritie en uiteindelijk werd gered. Al mijn respect voor de sociaal assistenten Eric en Constant, die de inwoners intens begeleiden.
• Verder de optocht van de “caravanne” in Parakou, om 40 jaar Hubi en Vinciane te vieren. Nooit gedacht dat ik dansend en wiebelend in de straten zou worden gespot!
• En tenslotte de honderden kinderen in de scholen, die ons telkens zo’n warm welkom gaven, vrolijk, nieuwsgierig én luid.

entry.php

Twinning tussen Sint-Pietersschool in Mechelen en Bonsi school in N’Dali

Hoe breng je twee verschillende werelden dichter bij elkaar? En hoe zorg je ervoor dat die andere wereld geen ver van mijn bed show blijft? Wel, door die twee werelden in contact te brengen met elkaar en door hen van mens tot mens te laten communiceren. Dat is wat we beogen met het twinning project: scholen van ‘hier’ (België) en scholen van ‘daar’ (Benin) laten samenwerken. Hoe ver of diepgaand die samenwerking gaat, bepalen de scholen zelf.

Dirk Letens, directeur van de Sint-Pietersschool in Mechelen, was er als de kippen bij om zijn school te ‘twinnen’ met een basisschool in Benin, West-Afrika. Dankzij de ondersteuning van de Stichting Hubi&Vinciane kwam er snel een mooie match uit de bus. De Sint-Pietersschool wilde vooral werken rond gezonde voeding en het kweken van groenten. Daarop gingen de medewerkers van onze Stichting op zoek naar een school in Benin die daar intensief mee bezig is. En na enig zoekwerk, kwam de Bonsi school uit N’Dali uit de bus. De directeur, Marius, was onmiddellijk erg enthousiast.

Een eerste kennismaking van beide directeurs volgde vrij snel, in september 2021, via What’s app. Ze stelden een samenwerkingsplan op en dienden hun project in bij Scholenbanden. De subsidies van Scholenbanden zijn natuurlijk meer dan welkom om hun vele plannen te realiseren.

Zelfgemaakte kaartjes en kleine cadeautjes gingen van Mechelen naar Benin en omgekeerd. Dat was mogelijk omdat er regelmatig mensen van Stichting Hubi&Vinciane naar Benin reisden en heel graag postbode speelden voor de scholen. De Sint-Pietersschool stuurde ook materiaal op om in de moestuin te werken en zaadjes van verschillende planten. Ook foto’s en filmpjes werden opgenomen en uitgewisseld. De leerlingen van de Sint-Pietersschool zetten hun beste beentje voor in het Frans en stelden zich in leuke korte filmpjes voor aan hun peers in Benin. Ook de leerlingen van Benin maakten leuke filmpjes die dan via de Stichting Hubi&Vinciane doorgespeeld werden naar de Sint-Pietersschool.

Het hoogtepunt van het eerste jaar samenwerking, was ongetwijfeld het bezoek einde mei van Dirk Letens en twee leerkrachten, Annelies Vander Aa en Liesbeth Van Looken, aan de Bonsi-school. Marius, de directeur ter plaatse, had nooit verwacht dat het zo snel zou gaan. Het was een bijzondere en pakkende ervaring voor iedereen. In het filmpje hieronder delen de directeurs en leerkrachten hun eerste indrukken.

Beide scholen zijn vast van plan om nog lang samen te werken. De uitwisseling is nog maar net begonnen. Heel wat afspraken werden gemaakt. En in een volgende stap, in 2022-2023, is het de bedoeling dat de directeur en de collega’s van de Bonsi school hun collega’s in Mechelen bezoeken. Wordt dus zeker vervolgd.

Basis-, secundaire of hogescholen die willen twinnen met een school in Benin of die geïnteresseerd zijn in andere projecten van onze Stichting, kunnen altijd contact opnemen met onze Stichting via chris@hubi-vinciane.be.

entry.php

Gilles de Kerchove en Herman Van Rompuy gaan mee op inleefreis naar Benin

Van 7 tot 17 maart reisden Gilles de Kerchove, de nieuwe voorzitter van onze Stichting, en Herman Van Rompuy, voorzitter van de adviesraad van onze Stichting naar Benin. Samen met Pascale Van Assche, Marc Croonen, Marcienne Houenou, respectievelijk gedelegeerd bestuurster, bestuurder en lokale directrice van onze Stichting en met de ereconsul van Benin in België, dr Benoit Akando, bezochten ze er onze verschillende programma’s en projecten. Ze ontmoetten er ook verschillende vertegenwoordigers van de Beninse lokale, regionale en nationale overheid en de NGO-partners. Hun steun/ ‘buy in’ is namelijk erg belangrijk voor het succes van onze projecten.

Hier vind je alvast een korte fotoreportage.

Zo werd de delegatie in audiëntie ontvangen door Dr Hounkpatin, Minister van Volksgezondheid, en zijn kabinetschef, door mevrouw Tognifodé, Minister van Sociale Zaken en Microfinanciën, door de Secretaris-Generaal en zijn team van het Ministerie van Landbouw en door mevrouw Mariam Chabi Talata, Vice-Presidente van Benin en haar kabinetschef. Het was een unieke gelegenheid om kennis te maken en verslag uit te brengen over de projecten van de Stichting in de verschillende domeinen.

Een bezoek aan het hospitaal Saint-Martin de Papané – het hospitaal waar Hubi destijds als arts-directeur werkte -kon uiteraard niet op de planning ontbreken. De directeur Emile Kouthon sprak op heel emotionele wijze zijn medeleven uit aan Pascale naar aanleiding van het overlijden van haar vader, ‘hun pépé Piet’ die veel voor het ziekenhuis in Papané betekend heeft. Vervolgens staat een bezoek aan de koning van Tchaourou op het programma. Later die dag gaat de reis naar de basisschool van Sounon-Boro waar de landbouwkundigen van de Stichting samen met de leraren en de leerlingen een moestuin hebben aangelegd.

De delegatie bezoekt het laboratorium van professor Ibrahim Toko van de universiteit van Parakou. Hij leidt er een mede door ons gefinancierd onderzoeksproject rond aquaponics.. Dr Mama Sisi, Directeur Départemental de Santé van Borgou, ontvangt de Stichting voor een bespreking van de gezamenlijke projecten. Nadien vertrekt de delegatie naar de gemeente N’dali en bezoekt samen met de burgemeester het nieuwe project ‘gemeenschappelijke moestuinen’ dat door de Stichting gefinancierd en door haar landbouwkundigen technisch ondersteund wordt.

Een volgende stop is de basisschool van Boko waar de Stichting samen met Rotary een waterput installeerde. ’s Avonds wordt de delegatie uitgenodigd bij de aartsbisschop van Parakou, een traditie die bij elk bezoek in ere wordt gehouden. Op zaterdag staat een bezoek aan de opleidingsboerderij van Sokounon op het programma. Dat centrum is sinds 2015 partner van de Stichting. Er werd een demonstratiesite voor waterirrigatie met watertoren geïnstalleerd, de verschillende kweekprogramma’s werden geoptimaliseerd, er werden melkgeitjes geïntroduceerd, een bureel en winkeltje werden gebouwd en recent werd het logement voor de vele stagiaires grondig gerenoveerd.

De reis gaat verder naar Kassouala, een dorp op de grens met Nigeria waar momenteel verschillende projecten lopen: een waterput voor de school, het maandverbandenproject voor de jonge meisjes, de renovatie van het gezondheidscentrum, de aanleg van een gemeenschappelijke groentetuin en workshops rond gezonde voeding.