Even stalen water halen

Tijdens de oktobermissie was onze uitgebreide delegatie van bestuurders, sympathisanten en vertegenwoordigers van LUMOS onderweg na de prijsuitreiking in het college van Tchaourou. We hadden al een druk programma afgewerkt: ’s morgens de opening van de nieuwe pediatrie in Hôpital St Martin in Papané, na de aangeboden lunch in de cafetaria van het ziekenhuis, woonden we in het nabij gelegen dorp een demonstratie pindakoekjes bakken bij.

Daarna bezochten we de bouwwerken aan een nieuwe opslagplaats. Het hele dorp wist dat we kwamen en had de T-shirts aangetrokken die we hen een vorige keer hadden gegeven. Ze vergastten ons op dansers (heel indrukwekkend, deze keer enkel mannen) en verwenden ons met geschenken onder de vorm van jams, meloentjes, bladgroenten, bananen en sinaasappels.

Tevreden over de vordering van de bouwwerken en in onze nopjes met het hartelijke onthaal dat het dorp ons gaf, vervolgden we onze weg.

De LUMOS-vertegenwoordiging bestond ook uit twee sympathieke laboranten die ons gevraagd hadden om van elke waterpomp – door de Stichting gefinancierd – die we op onze weg tegenkwamen twee stalen water te nemen voor onderzoek. We bevonden ons vlakbij het dorp Gaah-Baka, dit was de uitgelezen gelegenheid om onze steriele flesjes onder hun voetpomp te houden.

We parkeerden ons Baobab Express-busje langs de kant van de weg en gingen op zoek naar de pomp. Het was het einde van het regenseizoen en de omgeving was veel groener en woester dan tijdens de inhuldiging in maart. Toen we de ‘forage’ uiteindelijk vonden, bleek deze afgesloten met een slot! Intussen hadden de twee jeeps van het hospitaal ons vervoegd en stonden we met de volledige missiedelegatie naar de afgesloten pomp te kijken.

Een dorpeling garandeerde ons dat de pomp wel degelijk intens gebruikt werd. Uit bezorgdheid om het kostbare water en de aanwezigheid van verschillende scholen in de buurt waarbij de leerlingen wel eens natte kapoenenstreken uithalen, had het dorp het slot geïnstalleerd. Hij verzekerde ons dat het water voor iedereen toegankelijk was omdat iedereen de sleutel wist liggen. En nu was het wachten op die sleutel…

En de sleutel werd gebracht, vergezeld met zang, trommel en dans. Van tussen het hoog opgeschoten gras naderde een stoet. Het hele dorp had zich in een mum van tijd verzameld en was spontaan met een optocht gestart als verwelkoming.

Vooraan de stoet liep een dame die Pascale herkende: ze had haar eerder geïnterviewd voor de serie ‘Vrouwenportretten’ in de Mededelingen. Het werd een hartelijk weerzien. Intussen dansten de dames verder onder begeleiding van trommels. Na het nemen van onze waterstalen, nodigden ze ons hartelijk uit voor een bezoek aan hun dorp. Ook zij hadden een voorraadschuurtje – door de Stichting gefinancierd – en dat wilden zij ons met veel trots laten zien.

Onze delegatie mengde zich met de stoet en zo vertrokken we tussen het hoge gras naar het dorp. Daar aangekomen ging het feest verder. ‘Onze’ Martine danste vol overgave en met veel talent mee. Het dorp trakteerde ons op een halve kalebas met pruttelend brouwsel uit een ketel op het vuur.

Hun voorraadschuurtje bevond zich vlakbij de weg waar onze bus en jeeps op ons wachtten. Na een korte inspectie ervan maakten we aanstalten om onze weg verder te zetten. Dit was buiten de dorpelingen gerekend die, vereerd door ons onverwachte bezoek, ons niet lieten vertrekken zonder cadeaus: enkele schotels jams en een heuse levende haan! Deze geschenken weigeren was onmogelijk.

Terwijl de pediater van de LUMOS-delegatie naast de gracht snel nog kinderen onderzocht en moeders raad gaf, laadden wij de cadeaus in de jeeps (*). Nog helemaal onder de indruk van dit uiterst hartelijk en warm onthaal vertrokken we naar het hotel.

Iedereen was het erover eens dat een dergelijk enthousiasme en eerlijke dankbaarheid alleen in Afrika kan, waar mensen hun schaarse bezittingen weggeven als teken van gastvrijheid. Voor ons was deze ervaring zonder twijfel het hoogtepunt van onze reis!

(*) de geschenken die we in de twee dorpen kregen, verdeelden we over het weeshuis en onder de dorpelingen rond het dispensarium bij N’dali.