De marathons van Leiden, Caen en Podgorica
Zij die destijds mijn flyer ontvingen, weten wat me heeft gedreven om op 70-jarige leeftijd de Marathon van Leiden te lopen.
Een ‘groet’ aan mijn overleden kinderen Kris en Tom was de diepere reden. Een project in Benin (Westelijk Afrika) werd eraan gekoppeld als goed doel, mijn echtgenote Denise Van Laer en Tinne Haeverans deder er het jaar voordien als verpleegsters vrijwilligerswerk in het hospitaal St. Jean-de-Dieu te Boko.
De dag van de marathon is steeds een ‘feestelijk’ moment.
In Leiden werd ik aangenaam verrast bij het binnengaan van de startersbox. Ik hoorde mijn naam afroepen en kreeg felicitaties wegens mijn ‘verjaringsmarathon’ en het goede doel waarvoor ik zou lopen. Ook de voorbereiding tot deze marathon (14 weken ) heeft me vele mooie momenten geschonken, met als uitschieters de ontdekking van twee prachtige territoria in mijn omgeving. Het Grotenhoutbos (ook gekend als het ‘Gielsbos’), in de middeleeuwen een jachtwarande voor de hertogen van Brabant en later voor de hertogen van Bourgondië, werd vaak mijn ‘loop’-biotoop. Ook de lange duurlopen in de bossen van mijn geboortedorp Lille en aanpalende gemeenten Wechelderzande, Vlimmeren, Beerse en Gierle beleefde ik vaak als pure sensatie. Hoe heerlijk de Kempen! Dat is mijn land!
Wellicht moet men zelf marathonloper zijn om de sensatie te beseffen als ‘loopdier’te worden opgenomen in een groter geheel, met al zijn pracht aan bos, heide, wei- en akkerland. En met geloof en vertrouwen, wat mij betreft, dat het ’heel-al’gedragen wordt door de ENE, de WARE.
Na Leiden, kwam Caen (Normandië) Caen, 14 juni 2015, de marathon de la Liberté sprak me meteen aan, wat meebracht dat ik mijn marathonconditie nog een 4-tal weken diende aan te houden door wat onderhoudstraining. Hoewel heuvelachtig na km 25 verliep deze marathon, fysiek gezien, zeer vlot.
Maar wat een emotie! Courseulles (Juno Beach) was de startplaats. Aldaar kwamen de Canadese troepen op 6 juni 1944 aan land (deel operatie ‘Overlord’). Op de dag van de marathon zelf, maar dan 71 jaar eerder, zette generaal de Gaulle er, na 4 jaar afwezigheid, voor het eerst terug voet op Franse bodem.
De eerste 20 km werden gelopen langsheen de stranden Juno en Sword beaches, alwaar destijds de ontscheping van een deel ven de geallieerde troepen gebeurde.
Na de eerste 20 km ging het een heel eind langsheen het kanaal naar Caen met een passage langs de ‘Pegasus Bridge‘ in Bénouville. Deze werd in de nacht van 5 op 6 juni 1944 door de Parachutisten van het 6de ‘British Airborne’ intact ingenomen. Deze brug over, werd het café ‘Gondrez’ op de hoek het eerste in Frankrijk bevrijde huis.
Leiden en Caen zijn ook persoonlijk voor mij belangrijk geworden.
Na het overlijden van zoon Tom (2 oktober 2009 ) heb ik zeer lang elke loopactiviteit achterwege gelaten. Door Leiden en Caen wil ik terug – en met veel zin – de draad opnemen met het marathongebeuren.
De volgende marathon is al gepland nl. Podgorica (voorheen Titograd genaamd), hoofdstad Van Crna Gora (Montenegro).
Mag ik, om af te sluiten, de indruk hebben en mijn aanvoelen uiten dat zowel Kris en Tom als Hubi en Vinciane misschien wel eens degenen zijn geweest die me op het spoor van Leiden hebben gebracht, nu ik vaststel wat deze aanzet bij mij allemaal terug op gang heeft gebracht.
Om te eindigen wens ik nog eens allen, die me gesponsord hebben voor het goede doel, te danken. De Stichting ‘ Hubi & Vinciane ‘ heeft alzo in totaal een bedrag van 20.830 euro in dank mogen ontvangen.
Emiel Kersemans
