Verslag stage – Merel en Jerke – 4de jaarsstudenten geneeskunde

Merel en Jerke zijn beiden 4de jaarsstudenten geneeskunde en doen 1 maand vrijwillige stage in Benin. Hierbij hun verslag

Ons avontuur begon na de landing omstreeks 22u in Cotonou. Na wat getreuzel om een simkaart te bemachtigen, vonden we Boni makkelijk aan de uitgang van de luchthaven samen met de chauffeur die ons naar Amces bracht. Het verblijf was goed en we hebben genoten van onze eerste dagen Cotonou en omstreken en deed het deugd om op het gemak te acclimatiseren.

De bus naar Parakou was uiteraard lang maar wel comfortabel en veilig. Daar werden we opgepikt door Maurice, de chauffeur van het ziekenhuis in Boko, die ons naar ons huisje bracht. We waren aangenaam verrast over het huisje met de kamers die zeker in orde waren (goed muskietennet trouwens!) en een gezellige living. Ook de keuken was na een grondige poetsbeurt zeker oké.

De stage rond malnutritie, die oorspronkelijk gepland was, kon helaas niet doorgaan doordat er geen vervoer was naar de verafgelegen broussedorpjes maar er werd snel een oplossing gevonden in het ziekenhuis; op pediatrie en op de consultaties. Vooral het laatste was zeer leerzaam voor ons omdat we pathologieën zagen, die in België niet zo veel voorkomen (of nooit zo uitgesproken). Uiteraard zagen we heel veel patiënten met malaria en leerden we zo de klinische presentatie, diagnose en behandeling hiervan kennen. Patiënten met HIV, TBC, salmonellose of hepatitis zagen we regelmatig.

We mochten helpen bij het klinisch onderzoek en af en toe een consultatie zelf voeren samen met de verpleging. Bij het volgen van de consultaties met de dokters, stonden deze altijd open voor vragen en gaven ze ook veel informatie. De consultaties waren meestal in de lokale taal, maar de artsen vatten kort samen in het Frans opdat wij deze ook konden volgen.

Pediatrie was voor ons een zeer aparte ervaring. Enerzijds omwille van de chaos met de constante toestroom van ouders met kinderen of het gehuil van de kinderen. Anderzijds was er volgens ons weinig structuur op de afdeling. De verpleging nam vaak de taak van de dokter over en dat gebeurde soms wel met de harde hand. Het was best wel moeilijk om te zien hoe kindjes de strijd met voornamelijk malaria verloren. Zeer sterke anemie waar niets tegen gedaan kon worden (er was namelijk geen bloed beschikbaar in Boko) bijvoorbeeld. Jerke had wel de kans om enkele halve dagen met de pediater dr. Anatole te volgen. Hij gaf veel informatie tijdens de consultaties en liet Jerke ook actief de kindjes onderzoeken.

De overige twee weken stond Merel op gynaecologie/materniteit en volgde ze de vroedvrouwen tijdens het toeren in de zaal en mocht hierbij mee klinisch onderzoek uitvoeren. De vroedkundigen gaven veel uitleg en stonden open voor vragen. De tweede week kon Merel bij de gynaecologen de consultaties volgen en ook in de bevallingszaal meevolgen, zelfs een bevalling mogen begeleiden.

Tijdens de twee weken in het operatiekwartier kon Jerke veel operaties meevolgen met chirurg dr. Yves. Zeer opvallend was het feit dat hij alle operaties doet; traumatologische, abdominale of gynaecologische. In het operatiekwartier werd er, in de mate van het mogelijke, goed op steriliteit gelet. De infrastructuur, met loshangende elektriciteitskabels bijvoorbeeld, voldoet niet helemaal aan de criteria maar al het materiaal werd wel gesteriliseerd en ook tijdens de ingrepen werd er ook op toegezien dat er geen steriele fouten gemaakt werden. Voorts was het ook leerrijk om te zien hoe er met beperkte middelen toch creatief wordt omgesprongen om een goed resultaat te verkrijgen.

Een voorbeeld hiervan is een claviculafractuur die in België met plaat en schroeven hersteld zou worden, maar omdat dat in het ziekenhuis niet beschikbaar was met een staaf die eerst door de schouder geboord werd om zo de fractuurdelen aan elkaar te krijgen.

Over het algemeen kunnen we stellen dat de stage een groot succes was. Ten eerste door de gastvrijheid van iedereen in het ziekenhuis. Artsen en verpleegkundigen. Daarnaast vonden we het lovenswaardig hoe men er met zeer beperkte middelen toch creatief probeert te zijn en dagelijks toch een enorme hoeveelheid patiënten probeert te helpen. Soms was het ook wel confronterend. Het principe dat patiënten eerst moeten betalen en anders geen behandeling krijgen bijvoorbeeld.

Of het feit dat artsen, die toch een zeer degelijke opleiding hebben genoten, gewoon niet alles wat ze hebben geleerd in de praktijk kunnen uitvoeren omdat de middelen er niet voor zijn. Ik denk hierbij aan een CT-scan bijvoorbeeld.

Wij blikken tot op de dag van vandaag nog terug op dit geweldig avontuur. Naast een hele hoop medische kennis hebben we ons op persoonlijk vlak ook kunnen ontwikkelen en de appreciatie voor de gezondheidszorg in België is alleen maar groter te worden. We hopen zeker verbonden te blijven met de stichting en hopelijk nog terug te keren wanneer we meer klinische ervaring te hebben om zelf ook een steentje te kunnen bijdragen aan het ziekenhuis in de toekomst!