Impressies bij de inleefreis

Van vrijdag 28 oktober tot en met zondag 6 november vond de inleefreis naar Benin van onze Stichting plaats. Het reisverslag van één van de inleefreizigers vind je in onze nieuwsbrief en op onze website.

De reis liet een enorme indruk na op iedereen. Je wordt dan ook ondergedompeld in een totaal andere cultuur en leefwereld. Je doorkruist het land van aan de kust tot diep in het binnenland. Je maakt kennis met het land en zijn cultuur-historische sites, maar je krijgt vooral de kans omde verschillende projecten van de Stichting in de praktijk en ter plekke te leren kennen. Je ontmoet het Beninse team van de Stichting en je legt ook contacten met de lokale bevolking. Je stelt vast hoe hard er gewerkt wordt, maar ook hoeveel werk er nog is. Zowel fysiek als emotioneel was het toch vrij zwaar. Gelukkig zat de groepssfeer erg goed. Het was een bont gezelschap, met mensen van alle leeftijden en van alle uithoeken van Vlaanderen (en Spanje), maar toch klikte het wonderwel. Iemand zei dat we ‘Memories for life’ hadden gemaakt en dat is inderdaad zo. Geen van de deelnemers zal die unieke reis ooit vergeten.

Enkele inleefreizigers geven je graag mee wat hen het meest is bijgebleven:

Marie-Thérèse – de senior van het gezelschap – mag als eerste de spits afbijten

Vele beelden zijn op mijn netvlies gegrift. Ik zag al een stukje van de wereld en daardoor ook al veel armoede, maar wat ik hier zag, was een ongelooflijke prestatie van een onvermoeibare ploeg. Een hele dikke proficiat daarvoor.

Wat mij in het bijzonder bijblijft van de Beniners, is hun enorme enthousiasme, hun blijheid ondanks de armoede, de zeer sterke vrouwen die voor het huishouden, de kinderen, het werk op het land zorgen én de winkeltjes draaiend houden en zoveel meer….

Wat mij ook bijblijft en waar zeker nog werk van gemaakt moet worden, is de vervuiling. Afval wordt zomaar verbrand op de universitaire campus. Ook de verkeersveiligheid is een issue: kleine kindjes die zomaar langs een drukke weg staan of stappen waar zware vrachtwagens voorbij razen. Hallucinant.. En tot slot de vele, vele kinderen… Wordt er niet aan geboortebeperking gedaan?

Yves

Moeilijk om zomaar enkele impressies naar voor te schuiven, want er waren zo ontelbaar vele puzzelstukjes die elk op hun beurt – de één al wat meer confronterend dan de ander – ‘een’ verhaal deden binnenkomen.

Hoopgevend was de openheid en vrolijkheid waarmee de bevolking door het leven lijkt te gaan. Niettegenstaande de armoedige en zeer delicate omstandigheden, werden we keer-op-keer zeer hartelijk en uitbundig ontvangen, zowel door oud als jong. Zang, dans en contact op een zeer warme en verwelkomende wijze…. Heerlijk!!

Jammer waren de massa’s afval langs de wegen en in de dorpen ?. Zeker op te nemen en op te lossen door de lokale overheid!

Rik – de junior van het gezelschap

Ergens onderweg duikt daar plots een groot zwembad met springtoren op! Wat een feest!

Sam – de op één na junior van het gezelschap

Het bezoek aan het zoutdorp in Grand Popo waar een toch wel heftige discussie ontstond tussen de mannen en de vrouwen over een zak met kleding. Ook hoe een klein meisje van 6 of 7 jaar met een machete een kokosnoot opende. En hoe de kinderen én de geiten samen de kokosnoten met smaak verorberden…

Magdaleen – de mama van junior en op één na junior

Mij zijn heel verschillende zaken bijgebleven:

• La Porte du Non-Retour: weerzinwekkend wat mensen elkaar aandeden. Heel waardevol dat we uitgebreid stil stonden bij de slavernij. Hopelijk kan het museum afgewerkt worden. Het UNESCO bord is waardevol en wordt nu gelukkig hersteld want ziet er wel verwaarloosd uit.
• Het moment waarop de lokale medewerkers hun persoonlijke dromen vertelden. Zo kwetsbaar en zo sterk tegelijkertijd. Heel ontroerend.
• De wandeling in Possotomé met de voodoo-heiligdommen, de lokale beignets en kokospannekoekjes. Het jongetje dat met ons meewandelde en alleen met zijn broer bleek te leven. Dat bleef toch heel lang nazinderen.
• De gedenksteen voor Hubi & Vinciane. Heel pakkend. Hun dood was verschrikkelijk, maar heeft zoveel goeds teweeggebracht dankzij de kracht van de familie. Volgens mijn papa, studiegenoot van Hubert, verdient Hubi de nobelprijs voor geneeskunde. Ze hebben voor zovele mensen een groot verschil gemaakt.
• Het kleine jongetje dat met die zware jerrycan aan het rondslepen was – Sam ging hem nog helpen.

Stijn – de papa van junior en op één na junior

Jammer genoeg heb ik ervaren dat je heel snel acuut ziek kan worden. Maar… dankzij de medicijnvoorraad van de medereizigers was ik er vrij snel weer bovenop. Een goede les voor iedere Benin-reiziger: neem alle medicatie in Instant formaat mee want soms zegt je lichaam NEE tegen alle substanties…

Kathleen – ambassadrice van onze Stichting

Mijn eerste kennismaking met Benin heeft een grote indruk op mij gemaakt, maar deze drie momenten staan in mijn geheugen gegrift…

• De ontmoeting met het kleine meisje Zouerath, in een dorpje in de brousse op drie uur rijden van Papané. Haar familie en de dorpsoudsten getuigden over hoe ze behandeld werd voor malnutritie en uiteindelijk werd gered. Al mijn respect voor de sociaal assistenten Eric en Constant, die de inwoners intens begeleiden.
• Verder de optocht van de “caravanne” in Parakou, om 40 jaar Hubi en Vinciane te vieren. Nooit gedacht dat ik dansend en wiebelend in de straten zou worden gespot!
• En tenslotte de honderden kinderen in de scholen, die ons telkens zo’n warm welkom gaven, vrolijk, nieuwsgierig én luid.